Rozdział 8

Budzę się około 15.00 i okazuję się, że pomyliłam dni.

Nie mam dzisiaj korepetycji.

Przygotowuję sobie herbatę, biorę kolejne leki, i zastanawiam się o której wróci moja M.A.M.A. boje się jej. Przeraża mnie. Kocham ją, ale nie wytrzymuję już psychicznie.

                                                             *

Wraca około 19.00 jest jak zwykle zmęczona a przez to po denerwowana. Normalne. Witam się z nią, ale nie okazuję zbytnich emocji. Zresztą Ona jak zwykle rozmawia przez telefon. Zabieram jej zakupy z ręki i kieruję się do kuchni, gdzie zaczynam wszystko wypakowywać.

-Zrobiłaś lekcje?-pyta mama z wyraźnym zirytowaniem

-Tak -kłamie

-Okej to idź teraz zrób testy.

-No,ale mamo...

-Idź!- krzyczy

Wychodzę szybko, ponieważ wiem, że nie ma po co znowu się kłócić.

Siadam przy biurku i gdy zaczynam się już skupiać na zadaniu słyszę wołanie mamy.

-Maaaaja !

-Słucham?!- mówię z irytacją

-Chodź tu

Wychodzę z pokoju i przechodzę przez przed pokój gdzie stoi lustro z drewnianą oprawą a poniżej znajdują się półki. Do jednej z nich zawsze odkładam klucze.

-Tak? -pytam lekko zaskoczona bo rzadko mnie woła

-Jak w szkole?- zadaje standardowe pytanie

-Dobrze - odpowiadam standardowo

-A jak z tym chłopakiem?- pyta cały czas krojąc marchewkę

-Jakim chłopakiem - odpowiadam zaskoczonym tonem

-No wiesz tym, który cały czas ciebie podrywał. Ten Konrad?

-Mamo to Kuba i on mnie nie podrywa - mówię przewracając oczami

-Maja, chłopcy w tym wieku robią bardzo głupie rzeczy żeby zwrócić na siebie uwagę.- uśmiecha się zadowolona, że ,,zna się na rzeczy,,

-Mhm. Mamo muszę cię o coś zapytać to ważne.- odzywam się poważnym tonem

-O co chodzi słucham?

Kiedy otwieram usta słyszę przekręcanie kluczyka w drzwiach. To pewnie Andrzej (chłopak mojej mamy)nie przepadam za nim. Wchodzi do kuchni w butach i wcale nie obchodzi go fakt, że wczoraj odkurzałam cały dom i syf z jego butów.

-Cześć - mówi z tym fałszywym uśmiechem na twarzy

-Hej -odpowiadam zdawkowo

Podchodzi do mamy i całuję ją przy okazji kładąc ręce tam gdzie niekoniecznie powinien przy mnie.

Odwracam wzrok, wstaję z krzesła i ostentacyjnie trzaskam drzwiami.

,,Dzięki mamo fajnie, że mnie posłuchałaś,,- myślę i rzucam się na łóżko w moim pokoju cały czas płacząc. Po jakiś 15 minutach zasypiam ze zmęczenia.

 W mojej głowie zaczyna rozbrzmiewać ten irytujący, domyślny budzik z Samsunga. Lekko rozchylam oczy, podnoszę się z trudem do pozycji siedzącej i wyłączam draństwo. Nie ruszam się przez najbliższe 10 minut, ale nie kładę się bo bym zasnęła i znowu się spóźniła. Po ich upływie zwlekam się z trudem z łóżka i idę wykonać po kolei te same czynności co zawsze. Myjąc się zauważam na dekolcie siniak. ,,Trzeba będzie zrobić troszkę mocniejszy makijaż i jak widać nie tylko na twarzy,,- myślę.

Wychodzę z domu jak zawsze około 7.30

 Jest dosyć słonecznie jak na ironię bo humor mam raczej pochmurny. Zakładam słuchawki i tym razem rozbrzmiewa w nich delikatny głos dziewczyny Skylar Grey. Oglądaliście może ,,50 twarzy Greya ,,? Ja ostatnio tak, byłam z lekka zaskoczona bo ludzie mówią, że to ,,pornol,, i wgl a ja odebrałam Christiana raczej jako osobę nieszczęśliwą, zagubioną i chorą. W każdym razie w tym filmie jest niezła ścieżka dźwiękowa, więc ściągnęłam parę kawałków.

Nim jestem w stanie się zorientować ile przeszłam, znajduję się już w szkole i zaczynam zdejmować kurtkę. Ostatnio często przestaje mieć świadomość tego co robię.

*

Zaczyna się 3 godzina lekcyjna kiedy na podwórku szkolnym widzę przez okno Jego. Zawsze jest ubrany idiotycznie, ale dzisiaj pobił wszystkich klownów tym strojem. Ma na sobie niebieskie obwisłe dresy z białym napisem po boku, ciemno-czerwoną bluzę i te ,,malinowe,, buty.

Robi wszystko by być w centrum uwagi.

Poprawiam włosy. Nie wiem czemu ale zaczęłam się denerwować. To bezsensu.

Kuba wchodzi po schodach a ja szybko podchodzę do Komara(tak naprawdę ma na imię Damian, ale mi się nie podoba więc mówię do niego po przezwisku).

- No i co tam Majka? -uśmiecha się

-W sumie dobrze a u Ciebie? - odpowiadam uśmiechem i ustawiam się przodem do Kuby, tak żeby widzieć jego twarz.

-Jak zawsze, bez zmian. Nic nadzwyczajnego. Maja co ci jest?- pyta wyraźnie zaniepokojony

W pierwszej chwili nie wiem o co mu chodzi, ale potem rozumiem, że przecież specjalnie cały czas się uśmiecham.

-A nic tak tylko...Co już dobrego dnia nie można mieć?!

-Można, ładnie wyglądasz jak się tak uśmiechasz.

-Dziękuję - odpowiadam ze specjalnie prawie sarkastycznym szerokim uśmiechem.

Nagle widzę, że Kuba potrąca Komara mocno z bara i mówi oczywistą odzywkę gimnazjalistów:

-I tak nie poruchasz!

-Ty też nie - odpowiadam za Damiana i patrzę jak w tych brązowych oczach maluje się autentyczna zazdrość.

Na kolejnych przerwach zdarzają się podobne sytuacje, gdy tylko on ze mną stoi.

-Co to ma być ?!- pyta Komar z zaskoczeniem

-Nie mam pojęcia, wcześniej jak stałam z jakimś chłopakiem to może rzucił jakiś kąśliwy komentarz ale nie popychał ani nie kopał nikogo. 

-Może on jest kurde no nie wiem...może on jest o ciebie zazdrosny?- pyta z wyraźnym zniesmaczeniem

-Nie to niemożliwe- mówię mało przekonującym tonem i sama zaczynam rozważać taką opcje.